Rozdział 6 - Jasność spojrzeń.

Se fue con el brillo del sol en tu piel y fue en ese instante en que yo te cruzé.

Fue en tu mirada que volví  a nacer.


Anonimowi, który sprawił, że "Mlecz" wciąż istnieje i
 Tym, którzy są w naszych wspomnieniach.
Dziękuję.

Cała czwórka stała przed wejściem do podziemnego parkingu, nie odzywali się do siebie słowem. Federico i Ludmila być może próbowali ułożyć sobie w głowie wspólną logiczną wersje tego co powiedzą, zaś León i Violetta...oni byli za bardzo wstrząśnięci tą sytuacją, musieli ochłonąć i starannie dobrać słowa aby dowiedzieć się prawdy.

- Too... Ładna dziś pogoda prawda? - Zaczął León, za co został wynagrodzony morderczym wzrokiem małżonki. Gestem ręki wycofał się dając pole do popisu swojej Violi. Wzrokiem świdrował przyjaciela, który wciąż trzymał w swoich potężnych ramionach blondynkę.

- Nie sądzicie, że zasłużyliśmy na jakieś wyjaśnienia? cokolwiek? - Violetta założyła ręce na piersi i podchodziła małymi kroczkami do pary kochanków.

- Nie mówiłaś, że masz przyjaciółkę - Szepnął jej na ucho Federico, na co ona wyrwała się z jego objęć i stała na równe nogi. 

- Jak każdy normalny człowiek, na jakiej Ty planecie żyjesz człowieku?! - Wykrzyczała - Violu, to nie tak, ja nie znam tego człowieka - Odparła spokojnym tonem zwracając się do przyjaciółki.

- Za to ja znam, zbyt dobrze - Odpowiedziała mrużąc oczy i puszczając Włochowi piorunujące spojrzenie. Federico był jej najlepszym przyjaciele, Ona, León i Fede przez całe liceum trzymali się razem. Nie miała by nic przeciwko spotykaniu się tej dwójki, gdyby nie fakt, że podejrzewała najgorsze. Cholernie nienawidziła Chiary, ale to jednak żona bruneta, a jeśli nic nie powiedział blondynce to... 

- Ty go znasz? - Wydukała przestraszona Ludmila błądząc wzrokiem od Violetty do Federico aż w końcu stanęła na Leónie, który posłał jej słaby uśmiech, wszystko złożył w jedną całość, znał prawdę, wiedział już kto jest obiektem westchnień jego przyjaciela, szkoda, że przyniesie to tyle bólu i cierpienia.

- Federico to mój przyjaciel, w zasadzie Leóna, ale to nie istotne - Poruszyła zabawnie rękoma i znów zwróciła się do przyjaciółki - Czemu mi nie powiedziałaś, że się z nim spotykasz?

- Bo się nie spotykam! 

- Już zapomniałaś jak było Ci ze mną dobrze tamtej nocy?! - Zdenerwowany założył ręce na biodra i powiedział to co mu ślina na język przyniesie.

- Spałaś z nim?! - Krzyknęła - Przecież on ma żonę - Dodała ciszej. W oczach blondynki stanęły łzy, nie powiedziała nic, patrzyła na przyjaciółkę, której również z oczu pociekła łza. Ludmila oczekiwała aż powie, że to nie prawda, że to nie prawda, ze przespała się z takim dupkiem. 
- To nie tak - Zaczął błagalnym tonem. Podszedł do niej próbując chwycić ją za ręce i wszystko na spokojnie wyjaśnić, zachował się jak kretyn, zdawał sobie z tego sprawę. Miał zamiar jej powiedzieć o wszystkim, fakt faktem, że na początku chciał się z nią tylko przespać, ale widział coś w tej dziewczynie, chciał to odkryć i wydobyć na zewnątrz. - Wszystko Ci wytłumaczę - Wyrwała swoje dłonie i wtuliła się w Violette, nie płakała, była silna, zawsze taka była. 
- Nie, tłumaczył będziesz się swojej żonie, nie chcę brać udziału w tym wszystkim - Odparła ocierając policzki wilgotne od łez. - Violu chodźmy stąd, chyba, że chcesz pogadać z Leónem - Brunetka objęła ją swoim ramieniem i pogłaskała po włosach - León już się dzisiaj ze mną nagadał - Odparła ruszając wraz z blondynka prosto na parking.
Verdas skinął głową do dziewczyn po czym podszedł do przyjaciela. Włoch głowę miał opartą o ścianę i walił o nią pięścią przeklinając pod nosem.
- Spierdoliło się trochę nie? - Stwierdził León na co usłyszał tylko głośne przekleństwo. - Rozumiem, że nie wyszło troche tak jak byś chciał, ale jeśli będziesz tak stał i walił w tą ścianę to w końcu ją rozwalisz i sobie rękę - Odparł chwytając go za ramię i odciągając od niewinnej ściany.
- Cholera Ty nie rozumiesz León! - Syknął kierując się w stronę podziemnego parkingu. Założył ręce za głowę i głośno odetchnął. - Dobra, przepraszam - Odwrócił się w stronę Verdasa i posłał przepraszający uśmiech. - Chodzi o to, że chciałem jej powiedzieć, ale to nie miało wyjść tak, miało być dobrze...
- Ja też chciałem dobrze dla Violki i co mam z tego? Drze się na mnie, jęczy, że chce rozwodu i spotyka się z jakimś Dino, który ją maca. - Przy ostatnim zdaniu zacisnął zęby i wykrzywił usta. - Czasem tak po prostu jest, że coś nie idzie po naszej myśli, ale wszystko można naprawić. Znam Ludmile, ona potrzebuje czasu - Dodał klepiąc go po plecach.
- Wiem jedno, nie odpuszczę, będe walczył o jej uwagę, chcę żeby na mnie spojrzała od tej strony z której ja na nią patrze.
Czy to nie wspaniałe? Chcieć żeby ktoś Cię zauważył i poświęcił ci minimum swojej uwagi?
- Tygrysie! Takiego Cię zapamiętałem, szczerze? spanikowałem jak widziałem Cię takiego podłamanego - Poklepał go po plecach i ruszyli szukając swoich samochodów.
- Szczerze to powinienem dać ci dawno w pysk za to, że nie poznałeś mnie wcześniej z tym aniołem.
- Nie pytałeś - Burknął wystawiając ręce w geście obronnym.
- To tak dla zasady. Pewne rzeczy są oczywiste, ja Cie poznałem z przyjaciółką Chiary - Poruszał brwiami i wybuchnął śmiechem. León wykrzywił twarz i zmrużył oczy.
- Zrujnowała mi życie - Odkrzyknął do przyjaciela, który właśnie wsiadał do samochodu.
- Nie dziękuj - Odpowiedział wymijając go swoim czarnym BMW.
- Nie mam zamiaru. Do zobaczenia - Odparł klepiąc tył samochodu i podniósł rękę na znak pożegnania.
Ich przyjaźń była dość ciężka do sprecyzowania, jeśli jakiś pisarz miałby spędzić z nimi tydzień i zdefiniować książkową definicje słowa "przyjaźń" za pewne by oszalał i dał sobie spokój drugiego dnia. Więź, która ich łączyła była nie mal braterska, gdyby nie ona i wspólne upadki oraz sukcesy nigdy nie osiągnęli by tego co mają teraz, a mają siebie i dopóki mają swoje wsparcie mają siłę  by pokonać problemy.

- Nienawidzę go! Chcę o tym zapomnieć, bo inaczej szlag mnie trafi! - Krzyczała wściekła blondynka. Wróciły do domu z Violettą już dobrą godzinę temu, co nie oznaczało, że jej nerwy opadły i kocha cały świat. Było jeszcze gorzej, chodziła w te i w te wydeptując parkiet w salonie, do którego León włożył kupę kasy aby wyglądał jak najlepiej - tak jak marzyło się Violettcie.
- Uspokój się - Upomniała ją przyjaciółka, która wygodnie leżała na sofie zajadając się omletem z płatkami kukurydzianymi. - Nie spotkasz się z nim więcej, on będzie żył ze swoją ukochaną żoną, narobi się gromadki dzieci a Ty będziesz szczęśliwa bo nie jesteś nim zainteresowana - Przymrużyła oczy i przeżuwała kolejny gryz pysznego omleta, który tak bardzo uwielbiała, chociaż trzeba przyznać, że ostatnio nabrała dzikich apetytów.
- Godzinę temu byłaś gotowa go zabić - Stanęła zaskoczona i podirytowana zachowaniem brunetki.
- Godzinę temu moja droga, to ja nie miałam nieba w ustach - Wskazała łyżeczką na pusty już talerz i położyła go na stoliku. - Posłuchaj... - Gestem ręki przywołała ją do siebie i posadziła na kanapie. - Wiem, że nie ładnie się zachował nie mówiąc Ci o tym, że ma żonę.
- Nie ładnie? Violu... Byłabyś szczęśliwa gdyby León przespał się z inną i nie powiedział, że jest żonaty? - Zły przykład, bardzo zły przykład. W oczach Violetty pojawiło się coś na rodzaj smutku. Nie chciała jej zranić i przypominać o całym cierpieniu. - Przepraszam, nie powinnam - Wydukała chwytając ją za dłoń, przyjaciółka lekko się uśmiechnęła i również ścisnęła jej blade dłonie.
- Nie pochwalam tego, że Ci nie powiedział, ale Ty też nie przyznałaś się że z nim spałaś! - Violetta w mgnieniu oka się rozpromieniła. - A właśnie... dobry jest w łóżku prawda? - Szturchnęła ją w bok próbując z niej wydobyć chociażby jedno słowo. Była taka ciekawa. Poniosło ją troche, że tak nakrzyczała na wszystkich na tym parkingu, ale to dlatego, ze kochała oboje, Ludmile w zasadzie bardziej niż Włocha, ale kochała i chciała ich dobra. Przez moment za nim rozpoznała, że to oni tak baraszkują w centrum widziała jak brunet pożera ją swoimi czekoladowymi oczami... A skąd wiedziała, ze to coś więcej? Bo tak samo patrzył na nią León.
- Jest beznadziejny... - Zaczęła blondynka, na której twarzy pojawił się rumieniec. Brunetka popatrzyła na nią z ukosa i pokręciła głową. - Beznadziejnie dobry - Przyznała się na co Violetta uszczypnęła ją w ramię i pisnęła uśmiechając się sama do siebie, jakby to ona z nim spała, a nie Ludmila. Obie wybuchły śmiechem i zaczęły się rzucać puchatymi poduszkami.
- Zachowujemy się jak licealistki, które przeżyły swój pierwszy raz w toalecie na pierwszym piętrze, coś nie tak z nami - Zagadnęła Ludmila odkładając poduchy tam gdzie ich miejsce być powinno - na sofie, nie na twarzy przyjaciółki.
- Wiem, że zaprzeczysz tysiąc razy, ale ja mogę Ci potwierdzić co najmniej tyle samo razy, że on sobie Ciebie nie odpuści - Odgarnęła jej loka za ucho i posłała lekki uśmiech. Gdyby nie jego żona, zrobiłaby wszystko żeby ich wyswatać, ale właśnie... gdyby, tutaj tkwił problem, jedyne czego chciała, to dobra blondyny.
- Proszę powiedz, że nie podpisałaś tych papierów - Przypomniała sobie blondynka odsuwając się od pani Verdas.
- Nie, pajac powiedział, że chcę spędzić ze mną więcej czasu. Czy on nigdy nie zrozumie, że ja nie chce już z nim być?
- Violu, On Cię kocha, szaleje za Tobą, czemu nie dasz mu drugiej szansy? Nie zrobił tego, a nawet jeśli się z nią przespał, to nie specjalnie - Ludmila wciąż zaparcie broniła Leóna, lubiła go i wiedziała, ze jest jedynym mężczyzną, który uszczęśliwia jej wymagającą przyjaciółkę.
- Nikt nigdy nie zdradza specjalnie Lu, ale jednak to sie dzieje, rozwody się dzieją. - Odparła wstając i kierując się prosto do kuchni.
- Ale zdajesz sobie sprawę, że León nigdy nie dopuści do rozwodu? - Zapytała a raczej stwierdziła. Była święcie przekonana, że nie pozwoli na utrate Violetty na rzecz Diego.
- Ależ oczywiście, że pozwoli. Ty i ja jutro pójdziemy do tej jego kancelarii  i osobiście wydrukuje mu te dokumenty! A ty przy okazji zobaczysz się z Fede - Postawiła jasno i wzięła z lodówki truskawkowy jogurt
- Nie, ja się nie chce w to mieszać a tym bardziej widywać z tym kretynem, mówiłam Ci, że w moim życiu nie ma miejsca na mężczyzn, a szczególnie takich jak on - Przypomniała jej unosząc palec wskazujący do góry.
Był przystojny, zabójczo piękny, miał najładniejsze oczy jakie w życiu widziała, uśmiech, który topił serce i miękki głos, którym uwiódł by każdą, ale właśnie dlatego, że to wszystko miał, miał żonę, a ona nie mogła pozwolić sobie na niego pozwolić. Wygląd to nie wszystko.
- To tym bardziej, pokażesz mu jaka jesteś silna i obojętna, niech sobie nie myśli, że Cię pociąga - Machnęła łyżeczką do góry i znów wróciła do pałaszowania i wylegiwania się na sofie.
- Nie pociąga mnie! nie muszę udawać - Przysiadła obok niej i również zanurzyła łyżeczkę w plastikowym pojemniku z jogurtem.
- Tak, tak. Pokażemy im, że jesteśmy kobietami nie zależnymi! - Wykrzyknęła brunetka co sprawiło radość u tej drugiej. Obie każdego dnia co raz bardziej się zadziwiały a jeszcze bardziej kochały.



- Co Ci powiedział?!
- Zabije gnoja! 
- Nie, nie Ciebie, zostań dziś w domu. 
- Obiecuje Ci, że jeszcze dziś do Ciebie przyjdzie z przeprosinami, albo Jego zwłoki... - Wkurzony León właśnie wszedł do swojego domu. Zmęczony po pracy i ciężkim dniu liczył, że chociaż jego brat zrobił coś pożytecznego co sprawi, że będzie lepiej, jak zwykle się przeliczył, jego brat zrobi wszystko żeby nie umilać mu dnia. Dzwonił do Camili aby zapytać jak im poszło, ta jednak poinformowała go, że Seba ją spławił i kazał się wynosić. Zagotowało się w nim, robił wszystko, żeby uratować mu dupę, a ten zachowywał sie jak wiecznie pokrzywdzony książę.
- Daje Ci pięć sekundy na logiczne wyjaśnienie tego co zrobiłeś... - Syknął widząc brata zasiadającego na kanapie przed telewizorem, jak gdyby nigdy nic, pił drinka i szczerzył się do odbiornika.
- O co Ci chodzi?! - Krzyknął widząc przed sobą postać swojego brata - Zdajesz sobie sprawę, że nie jesteś przeźroczysty?. Jego śmiech i słowa sprawiły, że w Leónie sie zagotowało, miał ochote rozdrobnić go na strzępy i zasadzić w ogrodzie.
- Na Twoim miejscu modlił bym się o to! Co ty odpierdalasz?! Latam i załatwiam Ci kogoś z Twojego towarzystwa aby Ci pomógł, bo nie chcę żebyś zmarnował sobie życie a Ty się zachowujesz jak pieprzony bachor! - Wykrzyczał mu prosto w twarz po czym upił łyk whisky, które należało do Sebastiana.
- Nie spinaj się tak, nie prosiłem Cię o zasraną pomoc. Rzucam studia, chcę pracować u Ciebie - Oznajmił jak gdyby nigdy nic. León odłożył delikatnie szklankę i założył ręce na biodrach.
- Chyba się przesłyszałem. Kończysz te pieprzone studia, ale najpierw pójdziesz po najlepsze kwiaty w całym Buenos Aires, znajdziesz adres do Camili i będziesz błagał ją o wybaczenie - Chwycił za jego skórzaną kurtkę i powiedział dobitnie zaznaczając każde słowo.
- Nie możesz mi rozkazać León! 
- Mogę, bo mieszkasz u mnie. Masz trzy sekundy i nie mam Cię tu widzieć, a wiesz gdzie masz być? - Nie dał mu nic powiedzieć, przerwał mu dodając - W kwiaciarni po kwiaty dla rudej.
- Nie dasz mi nic powiedzieć?!
- Przykro mi, ty już powiedziałeś swoje braciszku. Trzy...
- Jesteś kretynem.
- Dwa... Czas leci - Przypomniał mu wskazując na zegarek.
- Wal się!
- Jeden... - Sebastian zniknął za drzwiami głośno nimi trzaskając. Leónowi nie było łatwo, ale kochał Sebe, chciał żeby ich kontakty się odbudowały, działał mu na nerwy, ale taka jego natura, wiedział, ze tego nie zmieni, nie chciał tego zmieniać, chciał aby Camila pomogła mu stać się kimś, odkryć tego prawdziwego Sebastiana.
Potrzebował teraz relaksu, potrzebował napić się melisy.
- Federico, za piętnaście minut w kawiarni, tam gdzie zawsze, idziemy na melise! - Rzucił krótko do telefonu, chwycił tylko marynarkę i wyszedł zamykając drzwi na klucz.


Wkurzony i podirytowany kupił najlepsze kwiaty jakie były, według nie oczywiście. Były to niebieskie róże, wydawały się mu, że są wyjątkowe, nie żeby mu na tym zależało, wkurwiała go Camila, jej cięty język, odwaga, to, że była takim ideałem dziewczyny, takiej jakiej on szukał.
Zdobył jej adres i pożyczając samochód brata, a w zasadzie biorąc go sobie. León miał trzy samochody, Seba uważał, ze należy się mu jeden, tym bardziej, że musi iść do panny Torres i to przez niego, gdyby nie ta jego szopka z całym przemieniania go na lepsze nie musiałby tego robić, a teraz musi schować swoją dumę i iść ją przepraszać.
Zapukał do mahoniowych drzwi, czekał dwie sekundy a przed jego oczami pojawiła się piękna rudowłosa, ubrana w śliczną chabrową sukienkę, sięgającą jej krótko przed kolanem i piękne falowane loki, które zdobiły jej opaloną twarz.
- Cześć - Wydukał uważnie przypatrując się dziewczynie. Pierwszy raz w życiu nie wiedział co powiedzieć, jeśli wyjdzie na idiote, zabije Leóna.
- Co tutaj robisz? - Spytała zakładając ręce na piersi. Bardzo dobre pytanie, wiedział po co przyszedł i z czym, ale nie pomyślał o tym co ma jej powiedzieć, tym bardziej, że nie spodziewał się jej takiej wystrojonej, to powinno być zabronione, stanowczo!.
- Ja... - Dukał się. I tutaj wkroczył jego największy wróg, Dylan Cooper, zawodnik baseboll'u. To logiczne czemu była taka wystrojona, miała z nim randkę, obejmował ją od tyłu przekładając jej piękne loki na prawą stronę. Był wkurwiony, cholernie, nie wiedział czym bardziej, tym, że robi z siebie kretyna stojąc przed nimi z kwiatami, czy fakt iż taki kretyn jak Dylan zaleca się do rudej.  Zdecydowanie powinien zabić Leóna.

_______________________________
Krótko i raczej nie zbyt ciekawie.
Ajm soł sori xD
Kocham Was,
Maja ;)